Storm nesten kvar veke frå desember til mars. Konstante lågtrykk og temperatursvingingar. Blå temperaturar berre nokre få timar i gongen. Og ein verdsomspennande pandemi. Vinteren 2020 vil bli hugsa på så mange måtar.
Dette er den første helga i løpet av heile vinteren i nordvest der det er meldt noko som minner om eit høgtrykk som varer meir enn ein halv dag. Og vi har etablert teltleir på Vellesætra i Sykkylven.
Området kring Vellesætra er Sunnmøre sitt Alaska. Ein enorm, austvend vegg med alt du kan drøyme om av store linjer du aldri kjem til å prøve deg på. Stort vestvendt terreng mot Brunstadhornet.
Gjennomgang til Brekketindane med nordvende renner for einkvar smak, så lenge du likar det bratt. Og altså dette som lyser imot oss – ei stor, bratt, nordaustvend renne med sol berre eit par timar om morgonen.
DNT-hytta er koronastengd, men vi brukar sætrevollen som leir. Fordelen med Vellesætra, i tillegg til skiterreng i verdsklasse, er den korte og enkle anmarsjen. Men som vanleg, når ein ligg i telt, susar randofolket som har starta frå bygda forbi leiren før vi har fått i oss frukosten.
Jaja. Då har vi i alle fall spor.
Blå morgon
«Klokka er fire!»
Nokon ristar i teltet. Det er Henning. Steg i skare-snøen utanfor, skrangling med gryter. Det var då som svarte. Kor mykje lyd kan ein mann lage? Vi har sett avreise kl 5, og avtalte å stå opp 0430.
Det har tydelegvis ikkje Henning fått med seg. Eg prøvar å snu meg over på andre sida, men det er for seint. Det er umogeleg å sove meir. Eg finn vegen ut frå den samansnørte soveposen og opnar glidelåsen i teltdøra. Iskaldt.
Ei taggete fjellrekkje mot ein bleikblå himmel lyser der ute. Og midt imot, ei gigantisk renne. Vellesæterrenna.
Alaska
Området kring Vellesætra er Sunnmøre sitt Alaska. Ein enorm, austvend vegg med alt du kan drøyme om av store linjer du aldri kjem til å prøve deg på. Stort vestvendt terreng mot Brunstadhornet.
Gjennomgang til Brekketindane med nordvende renner for einkvar smak, så lenge du likar det bratt. Og altså dette som lyser imot oss – Vellesæterhornet. Asbjørn og Trygg på tur opp.
Ein moden skikøyrar
Asbjørn Eggebø Næss les fjellsider som andre les skjønnlitteratur. Men han er meir enn ein skikøyrar. Han er ein moden skikøyrar. Fleire i gruppa var ivrige på å køyre Vellesæterrenna første dag, ettersom rykta sa at fleire lag låg på vent og hadde gjort det store delar av vinteren.
«Vent,» sa Asbjørn. «Lat snøen ligge ein dag til. Blir den køyrt, så blir den køyrt.» Den vart køyrt. Men vi fann betre skiføre.
Leirliv
Ein kjem kanskje ikkje først verken opp eller ned. Men det er noko eige med telttur. Å bu ute, å sjå opp igjen på skispora, å sjå restane av lys forsvinne i toppane om kvelden, eller å svinge innom leiren midt på dagen for å sole seg og ete fenalår før dagens andre tur.
Vi var på ingen måte på fast-and-light-tur, noko som viste godt att i leiren. Asbjørn, som har ei uvanleg evne til å skape god stemning og få folk til å trivast rundt seg, hadde med ei 12-pakning med øl som han raust delte ut av, også til randofolket frå bygda som passerte oss før frukost og svinga innom igjen etter nokre tusen høgdemeter.
Hjå oss hadde ingen ski med vekt under 2 kg, og sekken til filmfotograf Rasmus Bjerkan hadde åleine stogga eit heilt randolag.
Ein endelaus motbakke
Kva er gale med kroppen? Virus? Det går sakte. Og det er tungt. Heldigvis verkar det som Henning Svoren og Svein-Ivar Moltu har same problem, det er lite spenst å sjå i stega. Kanskje er det berre tida på døgnet.
Starten klokka fem kunne vi sjå langt etter, Trygg forutsa det kvelden før og Henning forstod det intuitivt ved å prøve å vekkje oss klokka fire. No treng tida for å rekke lyset i Vellesæterrenna. Men for ein morgon. Den austvende snøveggen gløder over oss, sola kryp sakte nedover medan vi kryp oppover.
Raskaste veg ned
Trygg Lindkjølen hadde bytt Sogndal mot Sunnmøre denne sesongen, og ein skulle tru at ein skikøyrar utdanna i Sogndal plassert i Sunnmøre sine fjellsider skulle bli ein eksplosiv kombinasjon.
Men han valde altså sesongen med storm nesten kvar veke frå desember til mars, blå temperaturar berre nokre få timar i gongen, og ein verdsomspennande pandemi.
Men på denne turen klaffar endeleg alt. «Du finn ikkje noko før du kjem der det er,» seier Ivar Aasen. Han har rett. Vi tek ein omveg til Brekketind, løna er at vi bokstaveleg tala snublar over tidenes terreng og føre. Trygg, som leverer skikøyring i verdsklasse gjennom heile turen, opnar showet og svingar minst mogeleg.
