Å padle inn i store elvejuv, er for meg eit verkeleg eventyr. I ei verd som har dyrka det tilrettelagde og føreseielege, er elvejuva ein uvanleg stad der du kjenner at du er eit sårbart og utforskande menneske. Sterke kjensler får tak på deg i det du flyt inn mellom tunge fjellveggar og seier frå deg alle returmulegheiter. Første gong du padlar eit nytt elvejuv, kan du kjenne den fulle intensiteten i opplevinga. Du har gjort førebuingar, men du har ikkje kjent elva på kroppen eller verkeleg sett storleiken på formasjonane før no. Alle inntrykk er nye, heile deg er på vakt og open for det som møter deg.
Blakkåga hadde vore ein draum og eit eventyr i hovudet mitt heilt sidan eg padla Glomåga, ei parallell elv i Svartisen Nasjonalpark. Me var sju gode vener som flaut ned Glomåga, tok vare på kvarandre gjennom juva og såg på stjernene før me sovna i sumarnatta. Ved slutten på elva sa Ron til meg: «you know, just over the mountains here there is a parallel river with a trail along it. And I don’t know of anyone that has paddled it». Førstegongspadlingar av slike perler, heng svært høgt hjå erfarne padlarar. Ein kan le av det, men turen ned Glomåga var også eit lite kappløp om å verte lag nummmer to til å fullføre denne elva. Me byrja padleturen som andre lag på denne elva. Me fullførte som lag nummer tre. Tanken på at me no kunne verte først ned Blakkåga, fekk pulsen min opp kvar gong eg tenkte på denne elva.
Les også: Norges lille Grønland
