Førstenedkjøring på Storebjørn i Jotunheimen

For å spare vekt anbefalte Gjermund Nordskar meg å ta med ein liter vatn i steden for to liter som eg normalt ville tatt på ein så lang dag.

Det var 19.mai. Planen var å starte frå Krossbu og gå over til Storbrean, så «boote» opp dagens første. Etter nedkøyringa skulle me fortsette over til Leirbreen, gjennom Bjørneskaret, opp mot Veslebjørn, ned att på Smørstabbreen og opp vestsida av Storebjørn.

Guidebokforfatter Gjermund og Calum Macintyre kan gå på i eit urovekkande høgt tempo heile dagen, så i utgangspunktet burde 12 timar frå bom til bom gå fint. Eg var eigentleg mest bekymra for at gutta ville prøve å få til endå ein nedkøyring, for då ville det byrje å bli tungt for ein stakkars fotograf. Det var jo allereie eit stykke å gå.

Då eg satt og leska meg med forfriskende og kald vårsnø ein del timar seinare bestemte eg meg for å ikkje høyre på råd om drikkemengde frå ein tidlegare toppidrettsutøvar igjen. Eventuelt kunne eg tatt meg ein joggetur eller to for å bli i litt bedre form. 

Den første nedkøyringa me hadde planlangt er ikkje den mest opplagte. Eg tvilar sterkt på at nokon i det heile tatt har vurdert å køyre der før, då den i tillegg til å vere bratt og lite innlysande, treng eit godt snøår for å i det heile tatt vere mogleg å køyre.

Grunnen til at me ville forsøke å få til denne var fordi eg sa at bileta ville vere verdt det. Ei veke tidlegare var me på Store Smørstabbtind i Jotunheimen for å ta bileter til den nye toppturboka. Eg tok nokre dronebileter, og då me gjekk gjennom bileta på kontoret dagen etter lyste denne flanken opp. Eg viste biletet og forklarte ideen min til Calum.

– I'm gonna ride that! The photo will look sooo sick! sa Calum. 

Ei veke etter stod me altså her, og konkluderte med at sida i alle fall var mogleg å køyre. Det såg bratt ut, men så lenge snøen var stabil burde det gå.

Calum og Gjermund byrja å traske seg oppover sida mens eg gjorde klar drona for å ta nokre oversiktsbileter. I det eg fiska ut kontrolleren til drona datt den eine antenna av. «Det kan ikkje vere bra», tenkte eg, noko som viste seg å stemme. Eg putta antenna på plass att, sendte drona i lufta, og mista signalet etter 100 meter. Jaha ja, her hadde eg laga meg ein utfordring, og ikkje av den typen utfordring som eg likar. Posisjonen eg skulle ta bilete frå var betydeleg lengre vekke enn 100 meter, så her måtte eg finne på noko lurt. 

Løysinga blei å gå så nært linja dei skulle køyre som eg vurderte som forsvarleg. Det var nokre skumle skavlar som hang oppe i sida, men eg klarte å finne meg ein posisjon der eg vart ståande under svart fjell som gjekk heile vegen til toppen med god klaring til skavlar i alle retningar. Det regna litt småklumpar med is og snø, men det fekk gå. Eg tok på meg hjelmen som beskytta mot småklumpane fra oven, og sendte drona opp på ny.

Guidebok Jotunheimen: Toppturer i Jotunheimen

Drona klaga til stadigheit om dårlig kontakt med kontrolleren, noko som førte til at den berre tok bilete halvparten av gongene eg trykte på knappen. Eg veit ikkje korleis gutta som skulle køyre ned bratta hadde det, men eg er sikker på at eg var meir nervøs enn dei. Om eg vart ståande att utan bileter frå nedkøyringa ville eg føle meg ganske teit.

Omlag like teit som då eg bar ei drone på 15 kilo opp på eit fjell i Sogndalsdalen, og filma Trygg Lindkjølen si råaste linje den sesongen, utan å trykke på record.

– The snow in the upper part is really good, but it’s shitty at the bottom. I’m gonna take it easy, sa Calum og droppa. Eg trykka som ein gal på bileteknappen gjennom heile linja, og til min store glede tok drona bileter som den skulle. 

Linje 2 var mykje meir opplagt enn den første, og har verkeleg potensiale til å bli ein klassikar. Så vidt me veit har ingen køyrt denne før, men det verkar litt rart då den er såpass innlysande. Uavhengig om det er den første, andre, tredje eller den hundrede nedkøyringa, så såg den veldig fin ut. Gjermund hadde tidlegare sagt at dette var ei av draumelinjene hans her oppe, så han var ganske gira på å få køyrt denne. 

Storebjørn ligg innanfor nasjonalparkgrensa, så her var ikkje drone eit alternativ. Like greit eigentleg. For å få gode bileter av nedkøyringa bestemte me oss for å skille lag. Eg satte kursen mot Kalven der eg ville få god oversikt, medan Calum og Gjermund sikta seg inn mot Smørstabbreen og vestsida av Storebjørn. På Kalven rigga eg meg godt til rette med teleobjektivet og ein Snickers, og såg på dei andre slite seg opp fjellsida.

Medan dei sleit seg oppover kom tåka sigande inn over Storebjørn, og heile fjellet forsvann for meg. Eg spurte på radioen om sikta forsvann for dei, men fekk til svar at dei stod i solskinn på toppen. Så her satt me då i sola på kvar vår side av ei sky. Typisk.

Skya plaga oss ein times tid og byrja å ete opp tida vår. Før det vart alt for kritisk med tid, så sprakk det opp slik at eg kunne sjå nedre del av linja og så vidt skimte toppen. Gjermund køyrte linja si først, ei nydeleg linje litt ski høgre i sida. Jubelen hans bar godt over til Kalven.

Vel nede gav Gjermund beskjed på radioen om at han gjekk opp att for å køyre ei linje til. Javel, då vart det litt kritisk med tida likevel, tenkte eg. Med Gjermund på veg opp att satt Calum utfor si linje. Lyden av det isete partiet i toppen bar endå betre enn jubelen til Gjermund, men videre nedover hadde snøen mjukna opp av sola, og lyden av stålkant mot is vart erstatta av den kjente jubelen som nesten alltid oppstår under god ski- eller brettkøyring. 

Gjermund susa nesten like raskt opp sida som ned, og tok at Calum på siste langside før dei vart gjenforent med meg på Kalven. Om me skulle unngå ufrivillig overnatting på fjellet var det no inga tid å miste, så det vart hockey på heile gjengen, inkludert brettkøyraren, ned att til Krossbu. På seigt vårføre går det ikkje akkurat fort nedover denne strekka, men det gjekk heldigvis raskt nok. Bommen vart nådd med så liten margin som mogleg.

Det høyrer til sjeldanheitene at alt går etter planen i så stor grad som det gjorde denne gongen. Då er det godt med litt teknologi og tidspress som gjer at ein svettar litt ekstra i panna. Om det vert for kjedeleg på tur, så kan eg anbefale på det varmaste å knekke antenna på dronekontrolleren, eller å vere på tur der ein potensielt vert innelåst på fjellet.