Spektakulær travers i Romsdalen

Klatringa er lett og taka er gode, men dei fleste sikrar den siste taulengda ettersom det er ekstremt eksponert trearklatring.

Unntak frå regelen finst sjølvsagt, vi er trass alt i Romsdalen, og ein treng ikkje bli overraska verken av katalanarar eller lokale som passerer i shorts og joggesko.

Over skyene

Det småregnar frå starten i Venjedalen, likevel har Anders Lassas eit håp om at toppane ligg over skyene. Håpet er rett nok tynt då vi passerer Olaskarsvatnet og framleis ikkje ser noko, men i oppstigninga mot Søre Venjetind bryt vi gjennom.

Resten av dagen bevegar vi oss med skodda som eit teppe under oss, berre dei store fjella stikk opp, medan dalane og dagleglivet sine suter ligg løynde der nede i skodda. 

Vesle Venjetind

Egga opp mot Vesle Venjetind er gradert 3, og må førast opp på lista over landet si beste trearklatring. Det er berre å strekkje ut handa der du ynskjer å finne eit tak, så er det der.

Egga vert meir og meir luftig ettersom vi nærmar oss toppen, men friksjonen er av ei anna verd, og oppdrifta og lyset gjev flyt. Cruxet er ein liten vegg under eit stort takoverheng rett under toppen. Anders Lasses er mjuk som ein panter og klatrar utan tau, men igjen, det er ekstremt eksponert terreng, og mange vil nok med fordel sikre heile egga. 

Galleriet

Av alle stiar i Noreg må dette vere ein av dei mest spesielle. I alle fall ein av dei mest luftige. For midt i stupet i sørvestsida av Store Venjetind går det ein naturleg sti som ber namnet sitt med rette.

Det er loddrett fjell over og loddrett fjell under, men du kan krysse stupet langs ei lita hylle kalla Galleriet som tidvis berre er ein meter brei, og det nærast med hendene i lommene. Skodda har stige og ligg no som eit hav under oss,

Vestgjelet har blitt ei bukt der ein kan ankre opp skipet sitt og stige i land. Nokre minutt ovanfor Galleriet når vi fortoppen, før det siste diederet fører oss over kanten. Vi er oppe.

Ein vaktar i natta

Blånebba held auge med oss. Ho er no det einaste som stikk opp over skodda, men snart må vi ta farvel også med henne.

Vi kjem oss ned svaa på nordryggen i dei siste restane av lys, så senkar vi oss ned i det kalde ullteppet av ørsmå vassdropar. Tusenmetersbakken lever opp til ryktet sitt, spesielt om natta, spesielt med berre ei lykt, og spesielt når skodda uansett er så tett at vi berre ser ein meter framfor oss, lykt eller ikkje.

Men det gjer ingenting. Vi er fylte med lys. Vi har enno fulle segl. Kroppane våre er her, nede i mørkret. Men vi er enno der oppe, klatrande i det rosa tauverket mellom mastene på det store skoddeskipet.