Midsund - topptur på Opstadhornet

Det er februar 2021. Det har vore stabilt kaldt i ein månad. Ytre område har fått meir snø enn indre, noko Asbjørn er fullt klar over.

Eg fylgjer med på yr, medan han på eitt eller anna vis les matrixen utan fortolking. Og det er sjølvsagt difor vi er her. Heile øya dekt av meterdjup laussnø heilt frå fjøresteinane.

Asbjørn har invitert med Nikolai Schirmer og Rasmus Bjerkan, i tillegg er Henning Opstad vår guide for dagen.  Henning er lokal, og kvar vinter er over halvparten av skidagane hans her. Eit område på 94 km2, med fisk på alle kantar. 

Midsund består av fem øyar heilt ute i havgapet, på mange måtar liknar det eit mini-Lofoten. Området er konsentrert og fjella er nedskalerte, den høgste toppen er 737 moh.

Men fjella er framleis bratte. Midsund er kanskje meir kjend for steintrapper enn skiføre, dette vesle øyriket har nemleg slått seg opp på endelaust lange steintrapper.

Midsundtrappene har over 6000 trappetrinn, som eit Ringenes-Herre-landskap ved havet, bygd av nepalske sherpaer. Sist sommar vart det registrert nesten 100 000 passeringar i trappene. 

Men vi er altså ikkje interesserte i verken trapper eller turistar, aller minst det siste. Vi er interesserte i skiføre. Og Henning kan bekrefte det Asbjørn har kviskra meg i øyret – Midsund har dei beste snøforholda på ti år. 

Utfordringa med øyar som ligg heilt ute i havet er sjølvsagt snømengde og temperatursvingingar.

Det er sjeldan dei brattaste sidene får nok snø til å kunne køyrast utan å uroe seg for stein, likevel fortel Henning at Midsund har to skifjell som er relativt snøsikre og mykje brukte, i alle fall i Midsund-samanheng: Opstadhornet og Myrsethornet. Vi er på veg mot Opstadhornet, eit fjell som truleg ein dag vil skli ut i fjorden, men Henning kan forsikre at det ikkje er grunn til akutt panikk – fjellet har vore i jamn rørsle dei siste 14000 åra. Sidan 2003 har det bevega seg 2 mm i året, og fjellsida er no under periodisk overvaking. 

Men eg kjenner Asbjørn. Han ville ikkje gått for eit klassisk toppturfjell, sjølv ikkje eit som ein kan få sistenedkøyring på. Det må vere noko eg enno ikkje har forstått. 

Manglande fantasi eller manglande tillit, eg veit ikkje kva som er verst å ha hengande ved seg. I alle fall går ikkje Asbjørn sin plan opp for meg før eg stikk nasen over toppen på Opstadhornet. Men då forstår eg til gjengjeld alt. Det er blendande vakkert, nesten forførande.

Den blå havhorisonten forsvinn ut i Norskehavet der ute. På motsett side stikk den kvite tanngarden inne i Romsdalen opp mot himmelen. Rett under oss ligg fjorden mellom drivande skoddedottar. Og mellom oss og fjorden – esset som eg har ant måtte finnast i eitt eller anna erme, men som eg ikkje har hatt fantasi nok til å førestille meg: 

Sørsida av Opstadhornet er eit heilt system av kvitplastra ryggar og renner som går nesten rett i fjorden. Og alt er dekt med laussnø. 

Klatring er av Zappfe eit sted som «En Dantes-ferd langs infernos kjæver». Målet til klatraren er i størst mogeleg grad å halde seg langs tanngarden. Skikøyraren, derimot, skal ned i svelget. Ned i tarmsystemet. Og det er slik det kjennest.

Suget frå fjorden der nede og dei kvitplastra omgjevnadane gjev ei kjensle av eit vertikalt Elysium, eit himmelrike for skikøyrar. Det er berre å byrje i ein ende, rennene er såpass korte at ein rekk opp igjen for å prøve neste.

Nikolai bryr seg knapt nok med å svinge, Henning får køyrt den siste ukøyrde renna si på øya, og Asbjørn gliser heile dagen, dette er nok hans perfekte dag. Lokalt og i verdklasse. 

Men paradiset har altså ein slange. Berre desserten står til slutt att – i vårt tilfelle ei lang renne ned mot fjorden med en stor og open flanke øvst.

Sola er i ferd med å nærme seg i havet, snøen og den gjennomlyste skodda gløder i oransj idet Asbjørn og deretter Nikolai slepp seg ned den urørte snøflanken og forsvinn ned i slukta. Att på toppen står eg, Henning og Rasmus. Skal vi fylgje etter Asbjørn og Nikolai, eller ta ein rygg mot aust? Det lyser så overjordisk i flanken at valet fell på den. 

Eg slepp meg ned det første rosa snøfeltet, det er tre svingar eg vil hugse så lenge eg lever. 

Problemet er at eg vil hugse resten minst like lenge. Altså godt ut i etterlivet. 

Renna er smal, det er lite snø, eg er redd for dei nye skia mine og treff sjølvsagt alt som er mogeleg å treffe av stein nedover. 

Det er ei slags naturlov – om eg ikkje hadde vore redd for dei, hadde eg sikkert ikkje treft ein einaste stein. I tillegg har eit eldre skred øydelagt snøen – det som starta med ein meter laussnø er no berre nokre få cm på hard skare og is, og renna er no berre eit par meter brei. Utanfor renna er det tett skog som tek fullstendig over idet renna døyr ut. 

Dette er djevelens verk. Dette er den 4. sirkelen i Dantes inferno, sirkelen for dei grådige. Her hamnar den fortapte skikøyraren.

Men dei enorme steinblokkene som dei fortapte sjelene hjå Dante vert tvinga til å skyve, er erstatta av ein skog som er så tett at du verken kan svinge eller skli, men må åle deg fram, og med så mykje snø som ligg rett på grov urd at du ikkje kan ta av deg skia. I 500 høgdemeter. På ein dag med perfekt skiføre. Til evig tid. 

Eg forbannar det meste som kan forbannast nedover, inkludert guiden, og mistenkjer at Henning eigentleg er ferjemannen over Styx, at eg no har fått åra og må bli i denne skogen til eg greier å lure nokon andre ned renna. Eg synest til og med eg i sidesynet ser ei innskrift i bergveggen: «La fare alle håp, den som trer ned». 

Henning køyrer forbi meg med eit glis om munnen, det forsvinn når han ser uttrykket mitt. Han er eit slangemenneske, eller kanskje ein havål, heilt upåverka av skogen. Heldigvis finn eg litt selskap i Rasmus Bjerkan, som mister den eine votten og prøvar å åle seg ned eit stup for å finne den. Men til slutt forsvinn også han ut av syne og eg er åleine att. 

Helveteslia tek til slutt ein ende, eg kjem tuslande ut av skogbrynet med ei heller bister mine i andletet og skia i hendene. Henning er taktfull nok til ikkje å kommentere noko meir. Dei to vegvisarane våre ned i dødsriket, Asbjørn og Nikolai, har venta lenge, dei synest ikkje å ha tapt nemneverdig humør ned gjennom skogen.

Vi tek fatt på vegen attende til kapellet der vi starta. Eg kastar eit blikk oppover lia der vi kom ned, og eg kan ikkje unngå å sjå dobbelheita. Midsund er ei guddommeleg komedie. Midsund er himmel og helvete. Midsund er Paradis og Inferno.